در مورد مجید مبلّغ ناصری

روزگاریست که آواره ی هجرت شده ام وخزیدم به کویر غربت که فقط در دل من شور انداخت وغبارش شده تن پوش زمخت ِ تن من خانه ام وسعت تنهایی شد، زینتش پرده ای از جنس سراب هنرم نیمه ی شب ، وقت ِ سکوت مطلق که بخوتلگهِ پرواز خیال خویشم مشق فــــریاااااااد بلند ست که از عمق دلم قلم وحشی عشقم بکشد پاسخِ پرسشِ یک ساز شکسته ست که از جامه دران میگوید حالت ساقه ی نیلوفرتشنه است به مردابی خشک که همآوازدلش ناله ی غمگین نی است گریه ی دفترشعری است که از داغ جدائی سوزد من که از دست دل خویش به تنگ آمده ام . بر سر سنگ مزارم بنویسید که من شاه بیت غزلم : چشم غزالی تنهاست که همان لحظه ی تردید به تاوان، دادم