بابل، گل همیشه بهاری! به خود بناز! /
دلجویِ دلپذیرِ دلارایِ دلنواز! /
روی فرشته خوی تو، از نور ساختَه ند/
چشم نگاربوس مرا، از نیاز و آز/
بابل! به جان پاک تو، من دوست دارمت/
شهر شهیر، خطه ی سرسبز سرفراز. //

(البته این غزل، طولانی تر است
و به دلایلی، تنها قسمتی از آن ذکر شد)