عشق

خوش آن نفس که هست مرا با هوای عشق
چون  دل تپد  به سینه ی من از برای عشق

جان در  وفـای عشق  فشانـم  اگـر  سزاست
سـر نیست  لایقی  که  گذارم  به  پای عشق

هـر گـز  پسند  نیست   مرا  در  روال  عمـر
روزی  اگـر  بـه  گوش  نیایـد  صدای عشق

اخلاصِ محض شرطِ  نخست است دوست را
باشـی  اگـر  بـه  خلـوت  دل  مبتـلای  عشق

آوارگــی  نیافـت   مـرا    فـرصـت   حضــور
تا خوش نشین شده است دلم درسرای عشق

روشن تـرم  ز صبح  صفا  بخـش  یک بهـار
چون صاف وبی غش است دلم ازصفای عشق

آسیب  اهـرمـن  نـرسـد    بــر روان  و  جـان
مـا  را  توکل  است  بـه  لطف  خـدای  عشق

هستی سپرده  است  خدایم  به عشق  خویش
لاف  و  گــزاف  نیست   مـرا  ادعـای  عشق

آزار  مـدعــی  کـه   رســد   گـاه   بـر  دلـم
کمتـر  بـرابـری  است  مـرا  در  بهـای عشق

تـا می تپـد  بـه  شــوق  دلی  در هــوای  یـار
باقی است  یاد  دوست  به  دل  از بقای عشق

پـایان  پذیـر  نیست  سخـن  بـا   بیان   شعــر
تـوصیف  عاشقانـه  شـود  گـر  نـدای  عشـق

تـا شـور عاشقانه  روان می شود  به  عـرش
با  اشک  و آه  ساخته   شد هـر  بنـای عشق

حاکی  به  شوق  دوست  سرایم  سخن  ز د ل
خوش باشد  آن  نوا  که  بر آیـد  ز نای عشق
۹۸/۶/۱۲

عشق

عشق