آدمی هستی پری وارم کُشی
مست ننمودی وهشیارم کُشی
رسم دل بردن زکه آموختی
با لب شیرین به گفتارم کُشی
چشم محوقامت بالای توست
سرو رعنایی به رفتارم کُشی
سُنبل ازمویت خجل گردیده است
ای سیه مو در شب تارم کُشی
دلخوشم من با خیالت شمع دل
تا که چون پروانه با نارم کُشی
آن انالحق گفتن از شوق تو بود
گرچنان منصور بردارم کُشی
هست« سینا» خیلی* از مستان تو
تا به برق چشم بیمارم کُشی
رحیم سینایی 1388/1/27
*خیل به معنی مرید وپیرو