‍

تا شعله گرفت آتش ، دل غرق تمنا شد
او خانه ی دل سوزاند ، دل محو تماشا شد

عالم همه حیران از ، این وسوسه ی خاموش
عشق میوه ی ممنوعه ، دردانه ی حوا شد

هر کس به تبی گیر است از جور زمان خسته
در فتح دل سنگی ، خود تارک دنیا شد

در مسلک او این بار دل بود و هوس هایش
در سوگ شقایق ها ، خونابه به دل ها شد

دل بود و تمنایش وا مانده و تن خسته
در بازدم آخر ، این درد هویدا شد

آموخته ام دل را عاشق نشود هرگز
در پیش دو چشمش باز ، دل واله و شیدا شد

از جام بلا خوردیم شاید که بیاسائیم
دردا که نشد حاصل ، عشق آفت دل ها شد

سرگشته و شیدا گشت در کالبدی دیگر
در لوح دلش این بار ، عشق بانی احیا شد

مرحم نشدی ای دل ، تا کی به تب و تابی ؟
دستی که ز تو رو شد ، با قافیه رسوا شد

تا چند شوی « محزون » بازیچه ی مشتی گرگ
این ها همه افسانست ، دل راوی غم ها شد


#داریوش_عرفانی_محزون