ناز نازان را بكــوي عاشقـــان خوانديــــم ما

غيـر ناموســـان دل را زانسبب رانديــــم ما

خون دلها خورده ايم از ناكسان تنگ چشـم

خرقه زهــد و ريا كنديـــم و سوزانديـــــم ما

در سلوك خويشتن با سالكان ره جسته ايم

بذر عشق و معرفت را بر دل افشانديــم مـا

پشت پـرده گفتگوئـي بود بيــن ما و دوست

تا به لطــف لايزالـــــش در حــرم مانديـم ما

در حريـــم عشقبــــازان جرات پروانــه بيــن

كاين چنيـن شمع دل معشوقـه گريانديـم ما

طالبان نـــور حـــق بوديـــــم و در عهـــد ازل

پرتــــو نـــور خــــدا بــر ديـــده بنشانديـم ما

از سر صــدق و صفــــــا باز آ دل آواي حزين

كايـــن لباس عافيــت را بر تو پوشانديـم ما