آهو برِّه

دلی را می برد چشم سیاهی
گل نورسته ای رخساره ماهی

نشانده پرتو گلبرگ خورشید
به روی کاکلی تاج و کلاهی

به عطر سیب سرخ نازنینی
شمیمی می فشاند گاه گاهی

درون غنچه ی لبهای خشکش
نمانده ناله در سودای آهی

در آنسوتر کنار خیمه گاهش
نشسته در تماشا پادشاهی

که ای نو باوه مظلوم بابا
ندارم غیر تو پشت و پناهی

بیا تا گیرم ات ای جان در آغوش
تو هستی روی دستانم گواهی

که ای قوم ستم، اصغر ندارد
به نزد حضرت یزدان گناهی

بگیرید از من و سیرش نمایید
رهانیدش مگر از این تباهی

در آنسو حرمله زیر گلو را
نشانی کرده با تیر نگاهی

چه آهو بره ای را دیده یارب
در آغوش امیر بی سپاهی